First days at MCH

23 juli

Mijn eerste dag op het project, Mombasa Children Home. Samen met Mijke ben ik met de Matatu naar Town gegaan en het laatste stukje gelopen. Het weeshuis staat in een rijkere buurt, grote appartementen met bewaking. De voorkant zag er precies zo uit als ik het me had voorgesteld. Mijke heeft me het gebouw laten zien en voorgesteld aan de Major (de directrice) en aan Mama Rose. Mama Rose is een vrouw die zorgt voor het huishouden, een erg lieve en behulpzame vrouw! Lacht ontzettend veel en werd meteen geknuffeld en gekust! Ontzettend leuk!
Het is allemaal veel ruimer dan ik me had voorgesteld. Grote binnenplaats met hoge bomen, dus veel schaduw, achter het kleuterschooltje is er nog een veld waar de kinderen lekker kunnen voetballen etc.
We zijn vervolgens naar het kleuterschooltje gegaan. De kinderen verwelkomen je heel enthousiast! Ze komen meteen naar je toe gerend en willen met je spelen. Er zijn 7 kinderen van 3 t/m 6 jaar. Ze krijgen ‘les’, dinsdag was het tekenen en woensdag zingen. Ze willen allemaal dat je voor hen tekent en natuurlijk teken ik erg graag koeien voor hen! Deze kinderen komen overigens niet uit het weeshuis, ouders betalen de school en het geld gaat naar het weeshuis.

Wat ik het vreemdste van allemaal vond was dat de docent, een lieve vrouw & ze gaat erg leuk met de kinderen om, af en toe even gaat slapen. Tijdens het lesgeven gaat ze met haar hoofd op het bureau slapen. Ook neemt ze altijd, maar dan ook altijd haar telefoon op! Maakt niet uit waar ze mee bezig is, telefoon gaat voor!

Lunch tijd!
Tijdens de lunch zijn we naar de grote lunch-ruimte gegaan, hier komen alle kinderen die buiten het weeshuis naar school gaan. Iedereen komt een voor een binnen, allemaal in uniform. Ze kijken erg nieuwsgierig naar je, maar durven niet op je af te komen op een enkeling na. De lunch was héérlijk.. Bruine bonen, rijst en een aardappel. Het was te eten, maar totaal geen smaak! Dus na een paar happen de bordjes doorgeschoven naar de kinderen.
’s Middags blijven er een paar jongentjes thuis, we gaan met ze naar het veld om te voetballen en andere spellen te spelen. Het was een rustige dag, met veel nieuwe indrukken. ’s Avonds zijn we gezellig met zn allen pizza gaan eten in een restaurant.

24 juli

Wat word ik toch vrolijk van de kleuters! Hele enthousiaste kinderen, ze roepen meteen je naam. Ik ben omgedoopt tot Flora of Floris. De les bestond vandaag uit zingen, het leukste wat ik tot nu toe heb gezien! Iedereen doet enthousiast mee, springen en zingen, ze vinden het geweldig! Ook kwam er een soort versje voorbij, iedereen moest dit omstebeurt opzeggen/zingen. Ze zeggen eerst hun naam en dan iets van dat ze hard zullen werken en leren om later arts te worden, zodat ze prikken en medicijnen kunnen geven. Dit was in het Swahili, dus ik wist echt niet wat ze aan het doen waren en kon er met de bewegingen ook niet uitkomen. De lerares heeft het ons uitgelegd. Toen was het weer lunchtijd en gingen wij naar de schoolkinderen. De lunch van vandaag hoop ik niet vaker te krijgen, bah wat was dat vies! Bruine bonen, witte bonen en harde mais stukjes. Het was een vies waterig papje met een blauwe gloed, heel raar. Maar één of twee happen van genomen en hup door naar de kinderen.

’s Middags weer met de jongetjes gespeeld, want de kleuters gaan dan slapen. Gevoetbald, gefrisbeed, als een dolle heen en weer gerend! Het zijn lieve jongens, ze lachen heel veel en genieten van het spel. Het is wel erg lastig om een gesprek met ze te beginnen. Als je iets aan ze vraagt lachen ze verlegen en vervolgens kijken ze weg of knikken ze ja. Begrijpen ze het nu wel of niet? Of durven ze geen antwoord te geven? Ik ben er nog niet helemaal over uit wat het precies is.
Op de terugweg zaten we in een grotere bus, het was geen Matatu. Het heette de Disco-bus, een groot scherm in het midden met billen shakende vrouwen en een harde bass die door de hele bus galmde. Het was een schokkend ritje, hij reed niet zo soepel en de bus zelf maakte ook veel lawaai. Geef mij toch maar de Matatu!
Bij een het winkelcentrum was een klein marktje, daar heb ik een luchtige broek gekocht. Ja die had ik niet bij me.. Blauw met wit met olifanten erop haha, een echte Keniaanse broek dus!

25 juli

Vandaag gingen we met z’n drieën naar het MCH. Dinsdag is er een nieuw meisje gekomen, Marlies, zij gaat ook daar vrijwilligerswerk doen. We zijn wat later gegaan, omdat er anders niet zo veel te doen is met zn drieën. Op de heen weg zat ik langs een Moslima, zij had een piep jong kindje onder haar kleding. Af en toe kwam die te voorschijn, het kindje had bloed op zijn shirtje bij zijn navel. We stonden veel stil vandaag, dus de vrouw begon tegen mij te praten. Zij liet zien dat het kindje daar bloed had en ze maakte een soort kruis/snij beweging met haar handen. Eerst dacht ik dat de navelstreng eraf was geknipt(ja misschien een beetje raar gedacht, want het was niet net geboren). Vervolgens wees ze wat meer naar onder, dus toen kwam bij mij de gedachte op van besnijden. Dit vind ik wel erg jong! Ik weet niet precies vanaf welke leeftijd dit kan en mogelijk is en wordt gedaan, maar ik schrok er toch wel een beetje van!

Toen we ’s Middags weer thuis waren kwam Janneke even langs om te overleggen hoe wij het bij MCH precies willen gaan doen, omdat het erg rustig is! Nu gaan we in de weekeinden werken en twee keer van ongeveer 3 uur tot half 8 &dan met een betrouwbare tuc tuc naar huis, we hebben een nummer van Janneke gekregen. Ook gaan we dan nog één ochtend naar MCH, zo hebben we wat afwisseling en kunnen we meer betekenen en meer doen op het project! Ik ben benieuwd hoe het gaat lopen & er word wel wat flexibiliteit van ons verwacht;)
Ook heb ik te horen gekregen dat de vakantie voor de kinderen een week later begint, ivm stakingen van de docenten die de afgelopen tijd zijn geweest. Dat betekent voor mij dat ik de kinderen niet meer zie als ze vakantie hebben en dus de hele dag thuis zijn. Dit was namelijk in mijn laatste week. Vind het wel jammer, maar ik denk dat we met de weekeinden ook voldoende te doen hebben.

Op straat zie je veel verschil tussen rijk en arm. Er is veel armoede, veel bedelaars en kinderen die op blote voeten en hele slonzige kleding om geld komen vragen. Ontroerend om te zien! Je weet dat deze kinderen bijna geen toekomst hebben en later waarschijnlijk met een kraampje op de markt of langs de weg zullen staan. Ook zijn er volwassen mensen die op straat zitten bedelen, zij worden niet geaccepteerd in de cultuur. Dit is omdat zij een klompvoet of andere aandoeningen hebben. Ik zag ook een vrouw die zich kruipend voortbeweegt. Haar lichaam is nu ook in z’n verhouding, een beetje als een dier/hond. Wat als deze mensen in Nederland waren geboren, hadden ze dan wel een toekomst gehad? Dan hadden ze in ieder geval geprobeerd haar te helpen, maarja dat is allemaal wat als..

Het zijn niet alleen maar leuke vrolijke kinderen die ik zie zingen & genieten, maar ook de armoede zie ik elke dag!